Zijde

Een modern, oud sprookje, een liefdesverhaal.

Een kort liefdesverhaal dat zo geschreven is dat het als poëzie aandoet!

"Dit is geen roman. En ook geen verhaal. Dit is een geschiedenis. Ze begint met een man die naar de andere kant van de wereld gaat, en ze eindigt met een meer dat daar maar ligt te liggen, op een winderige dag. De man heet Hervé Joncourt. Hoe het meer heet is onbekend."

Zo begint het voorwoord in dit kortverhaal van Alessandro Baricco.

Flaptekst

Zuid-Frankrijk, 1861. Door een onverklaarbare ziekte onder zijderupsen in Egypte en Syrië moet Hervé Joncourt zijn handel naar Japan verplaatsen. Daar raakt hij onder de bekoring van een geheimzinnige vrouw, door wie hij bij het afscheid een briefje in zijn handen gedrukt krijgt met de tekst: 'Kom terug, of ik ga dood.' Vanaf dan bloeit er een vreemde als intense relatie op tussen de Franse zijdehandelaar en de vrouw met de niet-oosterse ogen.

Thema's

Verlangen naar en onbereikbaarheid zijn thema's in dit mooie korte verhaal.

'Het leek geen leven; als er een naam was voor dit alles, was het: theater'

Het boek dat 92 pagina's telt, is opgebouwd uit 65 korte hoofdstukjes. Het is geschreven in korte, simpele zinnen. Er komen geen moeilijke woorden in. Daardoor krijgt het verhaal een bepaald soort ritme - ik had het gevoel dat elk woord op zijn plaats staat - en leest het een beetje als poëzie. Daarin ligt voor mij de schoonheid van het boek.

Ik heb het boek gelezen zonder tekeningen. Er bestaat ook een prachtig geïllustreerde versie van het boek.

Het verhaal speelt zich af in in een klein dorpje Lavilledieu in Zuid-Frankrijk en het begint in 1861.

De hoofdpersoon is Hervé Joncourt en het boek is geschreven in de derde persoon. De schrijver vertelt het verhaal en als lezer volg je het verhaal mee als toeschouwer vanop afstand. Het is geschreven in de verleden tijd.

Zijn vader zag een briljante toekomst in het leger voor zijn zoon maar het pakte anders uit. Om te leven kocht en verkocht Hervé Joncourt zijderupsen. Om precies te zijn, hij kocht en verkocht eitjes van zijderupsen. Hij was getrouwd met Hélène en ze hadden geen kinderen. De Europese kwekerijen werden geplaagd door epidemieën onder de rupseneieren. Daardoor kwam Hervé ertoe de rupseneieren in Syrië en Egypte te kopen. De epidemieën verspreidden zich echter en bereikten ook Afrika. Daardoor begon hij te reizen naar Japan, in die tijd echt aan de andere kant van de wereld.

De passages van zijn reis heen en terug worden letterlijk herhaald in het boek, op enkele kleine details na.

Hij stak de grens over bij Metz, reisde dwars door Württemberg en Beieren, kwam aan in Oostenrijk, bereikte per trein Wenen en Boedapest om zijn reis direct voort te zetten naar Kiev. Hij doorkruiste te paard tweeduizend kilometer Russische steppe, stak het Oeralgebergte over, kwam aan in Siberië, reisde veertig dagen lang totdat hij het Bajkalmeer bereikte, dat de mensen van die plek 'de duivel' noemden. Hij volgde de loop van de rivier de Amoer stroomafwaarts, waarbij hij tot aan de Oceaan langs de Chinese grens reisde, en toen hij bij de Oceaan aankwam bleef hij elf dagen in de haven van Sabirk, totdat een schip van Hollandse smokkelaars hem naar Kaap Teraya voerde, aan de westkust van Japan. Te voet, over kleine weggetjes, reisde hij door de provincies Ishikawa, Toyama, Niigata, kwam aan in Fukushima en bereikte de stad Shirakawa, trok er aan de oostkant omheen en wachtte twee dagen op een man...'

Daar ontmoette hij een mysterieuze vrouw, de echtgenote van Hara Kei.

'Haar ogen hadden geen oosterse vorm, en haar gezicht was het gezicht van een meisje.'

Hij raakte gefascineerd door die mysterieuze vrouw. Bij zijn weggaan stopte ze een briefje in zijn hand waarop stond: 'Kom terug, of ik ga dood.' Er ontstond een vreemde en intense relatie tussen hen. Hervé worstelde met zijn gevoelens van ontrouw en tussen de zinnen door had zijn vrouw Hélène vermoedens. Na de dood van zijn vrouw leefde hij nog drieëntwintig jaar in goede gezondheid.

'Af en toe, op winderige dagen, liep hij omlaag naar het meer en bleef er urenlang naar kijken, omdat hij het idee had dat hij, op het water getekend, het onverklaarbare en vederlichte schouwspel zag dat zijn leven was geweest.'

En zo eindigt dit boek.