Ruben Waterman is veertig, woont in Athene begin jaren zeventig. Als dertienjarige jongen liep hij een trauma op dat hij niet heeft verwerkt. Nog steeds op de vlucht voor zichzelf zoekt hij naar verinnerlijking en liefde. Een eigenzinnig boek. 

Als kind droomt Ruben Waterman ervan om stukadoor te worden. In plaats daarvan studeert hij Internationale Betrekkingen en verdringt de nacht van zijn dertiende verjaardag voorgoed.

Hij is veertig en maakt carriëre bij Euro-Contina in Public Relations. Zijn beroep brengt hem in vele oude steden maar hun plafonds restaureerde hij nooit.

Zijn vader, Bertrand Waterman, was een nakomeling van Lewis Edson Waterman die in 1883 de eerste moderne vulpen creëerde. Hij was in de eerste plaats een debuterend romanschrijver en verwoed bergbeklimmer. Zijn zwangere vrouw bleef alleen achter toen hij omkwam in een sneeuwlawine op de Mont Blanc. Zijn lichaam werd nooit teruggevonden.

Zo groeit de jonge Ruben op zonder vader, voelt zich een buitenstaander en een eenzaat. Hij heeft het leven nooit gemakkelijk gevonden en vindt vooral zijn tweede helft nooit.

Wanneer Ruben zich terugtrekt op het eiland Silnitos, een verlaten eiland van de Cycladen, ontmoet hij in een oud klooster een geheimzinnige non, Larissa. Wie is zij? Beiden beleven een intense affaire met elkaar en doorlopen een proces van catharsis ((Grieks: κάθαρσις kátharsis), emotionele zuivering en proberen in het reine te komen met zichzelf. 

Een boek om langzaam te lezen, met aandacht. Het is in het hij-perspectief geschreven wat afstandelijkheid wekt en tegelijk is het een boek vol emotie en erotiek dat wordt beschreven in poëtische stukken. 

De opbouw en opzet van het boek doet nogal geforceerd, kunstmatig aan. 

Voortdurend wordt er verwezen naar het trauma dat hij als dertienjarige jongen opliep. Wanneer dat  op het einde wordt onthuld, dacht ik 'Is dat nu alles?' of heb ik iets gemist? 

Het boek kon mij niet overtuigen, het kwam om een of andere reden niet geloofwaardig bij mij over.

De cover

Op de cover een naakte vrouw op een bedsprei, de rug naar ons toegekeerd. We slagen er niet in haar voorkant te zien. Ze blijft een mysterie. Dromerig kijkt ze in de spiegel en staart voor zich uit. Geheimzinnig. Wat gaat er in haar om? We weten het niet.

Het schilderij is de Venus van Velázquez, de lievelingsschilder van zijn grootmoeder en sindsdien neemt Ruben het op een schoenendoos overal mee naartoe. Wat maakt dat het schilderij zo belangrijk voor hem is?

Het boek staat vol met verwijzingen naar de Griekse mythologie.

Een eigenzinnig en vreemd boek.