Vanaf de eerste pagina's zat ik helemaal in het verhaal van de negentienjarige Fiorenzo.

'Ik heb een schitterend boek gelezen. De schrijver is de jonge Fabio Genovesi, het is een roman met de titel Vissen voeren.' - l'Unitá

De hoofdpersoon in het boek is de negentienjarige Fiorenzo. Hij komt uit Muglione, een klein dorpje in Toscane. Het is een plek van werkloosheid, alcoholisme en stilstaand water.

Fiorenzo vindt zichzelf een sukkel. Galileo Galilei, die uit de streek van Pisa kwam, 'was echt een sukkel', zegt Fiorenzo. 'En ik ben nog erger'. Toen hij veertien was, verloor hij zijn rechterhand bij een ongeluk met een zelfgemaakte bom van rotjes. Vandaar. Fiorenzo was rechts, nu is hij links. Hij leert al vlug dat 'wat je niet hebt veel zwaarder telt dan wat je wel hebt'.

Hij verloor al jong zijn moeder. Zijn vader heeft een hengelsportwinkel, is ex-profwielrenner en coacht de plaatselijke jonge wielrenners.

Fiorenzo was een jonge wielrenner...tot hij met het ongeluk zijn rechterhand verloor. Zijn vader, Roberto, die bezeten is van wielrennen ontdekt Mirko, een beloftevolle jonge wielrenner, die hij als zijn pupil onder zijn hoede neemt. Vanaf dan gaat het snel slechter tussen vader en zoon. Roberto neemt Mirko in huis. Fiorenzo is woedend. Hij loopt weg van huis en gaat in de hengelsportzaak van zijn vader wonen. Hij begint te spijbelen van school en gaat dan vaak gaan vissen, zijn punten op school zakken en hij droomt van grote successen als heavy metal-zanger bij zijn band Metal Devastation. Mirko zoekt contact met hem maar Fiorenzo wil niets met hem te maken hebben.

Daarna ontmoet hij Tiziana, een tweeëndertig jarige jonge vrouw. Ze heeft een master in Human Resources Management gevolgd in Berlijn. En is teruggekeerd naar haar geboortedorp Muglione. Ze wil het dorp helpen ontwikkelen en leidt een Jongereninformatiecentrum waar alleen de bejaarden van Muglione naartoe komen. Fiorenzo en Tiziana krijgen een relatie.

In het boek komt het leven van de hoofdrolspeler Fiorenzo Marelli samen met de levens van Mirko Colonna en Tiziana. Tiziana die verliefd wordt op de onvolwassen puberale Fiorenzo en een relatie begint en Mirko die verlangt naar de vriendschap van Fiorenzo maar Fiorenzo haat hem en kan hem niet horen of zien.

Het boek is ingedeeld in verschillende korte hoofdstukken en met veel humor geschreven.

Wanneer het over Fiorenzo gaat, is het hoofdstuk geschreven in de ik-persoon, wanneer het over Tiziani gaat, gebruikt de schrijver de jij-vorm en voor Mirko de hij-vorm. Dat is wel geestig en leuk om te lezen. Zo blijft het boeien.

Fiorenzo is voor zijn negentien jaar nog zeer puberaal en onvolwassen. Hij wil macho over komen en stoer doen maar worstelt met zichzelf en is behoorlijk onzeker. Ook Tiziana komt voor haar tweeëndertig jaar nog onvolwassen en onzeker over. De jonge Mirko is ook vrij oppervlakkig. Het verhaal is voorspelbaar. Wat betreft diepgang bleef ik wat op mijn honger zitten. Verwacht geen diepgaande personages die zich verder ontwikkelen en groeien. Wel een leuk verhaal om te lezen.

Het boek eindigt als Fiorenzo dertig jaar is. 

Doelgroep

Dit boek zal vooral young adults bekoren. 

Zinnen die ik mooi vond:

'Er zijn woorden die in je binnenste blijven zitten, diep in je buik geworteld, en die blijven daar een heel leven zonder dat ze ooit naar buiten komen. Maar ze zijn met elkaar verbonden via een soort touw, en als een van die woorden per ongeluk losraakt en er door je mond uitkomt, dan stromen alle andere woorden er in één keer achteraan.'

'Soms is ze het stereotype van de zestigjarige bekrompen moeder dat je haast zou vermoeden dat ze nep is. Maar jammer genoeg is ze wel degelijk echt, ze is hier, en ze is jouw moeder.'

'En dat is volgens mij precies wat het leven is, een rivier van dingen die in één keer over je heen komt, en je plukt er wat uit en van andere dingen merk je niet eens dat ze zijn langsgekomen, en misschien was dat wel net dat ene dat je nodig had. Maar dat kun je niet weten en je kunt er ook niet al te lang over nadenken, want je staat nog steeds midden in die rivier en de dingen komen en gaan weer voorbij.'

'Of misschien is het leven geen stroom, misschien is het leven een sloot, en dan is het een heel ander verhaal. Want een rivier stroomt en komt uiteindelijk in zee uit, terwijl een sloot helemaal nergens naar toe gaat. Hij blijft doelloos op zijn plek liggen en kan er hoogstens op hopen om andere sloten te kruisen en zich daar een beetje mee te vermengen. En als er al een betekenis schuilt in al dat water dat zich verplaatst, dan zou ik niet weten welke. Ik weet alleen dat ik hier graag ben ...'

'Sommige dingen zijn helemaal goed, dingen die gewoon móéten gebeuren, zo mooi zijn ze, ook al gebeuren ze uiteindelijk niet. Maar dat maakt niet uit, want dan gebeuren ze misschien morgen, of overmorgen, of wanneer het hun maar uitkomt.'