Verdriet is het ding met veren
Een korte vertelling, een fabel, over wat het is om iemand te verliezen maar nog steeds van de wereld te houden.
'We missen onze moeder,
we houden van onze vader,
we zwaaien naar kraaien.
Zo vreemd is dat niet.'
Onverwachts overlijdt een moeder. Een vader en twee jonge jongens, een tweeling blijven achter.
Het verdriet om een echtgenote en moeder is overweldigend en immens groot. Kraai dringt binnen bij vader. Het contact smakt achterover, blaast omver.
'Veren tussen mijn vingers, in mijn ogen, in mijn mond, onder me een hangmat van veren die me een paar decimeter boven de tegelvloer tilde.'
Kraai zal pas weg gaan als hij niet meer nodig is.
Dat Kraai binnendringt is geen toeval: de vader is een bewonderaar en kenner van het werk van de dichter Ted Hughes die bekend is om het schelmse fabeldier Kraai in zijn beroemde gedichtencyclus Crow. De vader is ook bezig met een boek voor een uitgeverij af te maken: Ted Hughes' Kraai op de sofa: een ongekortwiekte analyse en hij had onlangs van zijn vrouw een plastic kraai gekregen voor zijn verjaardag.
Zo staat Kraai symbool voor rouw en verdriet, herinneringen aan de overledene en de kracht van schrijven en literatuur.
Het is een klein boekje over een heel groot gevoel: rouw en verdriet. Het is een korte novelle, poëzie, fabel en nog veel meer.
Het is humoristisch en grappig, bij tijden ook serieus en ernstig, raakt existentiële vragen aan en bevat ook veel onzin.
Het is geschreven vanuit drievoudig vertelperspectief: jongens, vader en Kraai die steeds afwisselend naar voor komen. Vooral kraai kraamt en krast veel onzin uit, die past in het verhaal en dus functioneel is maar toch onzin blijft.
Wanneer de vader verdrinkt in het verdriet en het als volgt uit
'Ik miste haar zo erg dat ik met mijn blote handen een vijftig meter hoog gedenkteken voor haar wilde bouwen. Ik wilde haar op een grote stenen troon in Hyde Park zien zitten, genietend van het uitzicht. Alle voorbijgangers zouden snappen hoe erg ik haar mis. Hoe fysiek mijn gemis is. Ik mis haar zo erg dat het een gigantische vorst is van goud is, een concertzaal, duizend bomen, een waterpartij, negenduizend bussen, een miljoen auto's, twintig miljoen vogels en meer nog. De hele stad is mijn gemis.
Getver, zei Kraai, je klinkt als een koelkastmagneet.'
Zo rekent Kraai af met sentiment. Al te gevoelig is hij zeker niet.
Het debuut van Max Porter bestaat uit drie delen: 1 Een vlaag nacht, 2 Verdediging van het nest en 3 verlof om op te krassen. In het begin is het verdriet rauw en allesoverheersend, later wordt het verdriet minder allesoverheersend en verminderd tot behapbaarder proporties. De tijd gaat verder. De posities in het gezin worden anders ingenomen en opnieuw bepaald. De tijd gaat verder en de jongens worden volwassen.