Vaak ben ik gelukkig - Jens Christian Grondahl

Ellinor blijft alleen achter wanneer haar man Georg overlijdt. Ze blikt terug en durft het verleden in de ogen te kijken. Een verleden van trouw, verraad en rouw.

Een vlijmscherp portret over een huwelijk. 

'Vaak ben ik gelukkig en zou ik toch graag huilen;
Omdat geen enkel hart mijn geluk volledig deelt.
Vaak ben ik droevig en moet ik toch lachen,
Opdat geen mens mijn bange traan zal zien.'

B.S. Ingemann

Vaak zijn veel dingen dubbel, gelukkig zijn, verdriet hebben. Het één bestaat vaak naast het ander. Het leven bestaat vaak uit tegenstellingen, veel dingen zijn complex. Wat weet de auteur dit zo mooi en helder te verwoorden. Daarom houd ik ontzettend van de boeken van Jens Christian Grondahl. Psychologisch zuiver, puur en nergens cliché of zeemzoet.

Na het lezen van deze novelle - zo zou je deze roman van net 151 pagina's gerust kunnen noemen - is deze Deense auteur heel hoog op mijn 'te lezen'-lijst komen te staan. Ik was helemaal weg van Virginia, nog een novelle van deze succesvolle schrijver en heb Veranderend licht in mijn kast staan. 

Al na het lezen van de eerste zin in Vaak ben ik gelukkig was ik helemaal mee in het verhaal.

'Nu is jouw man ook dood, Anna. Jouw man. Onze man.'

Wat een intrigerende openingszin.  Hij roept vragen op, prikkelt de nieuwsgierigheid. Hoe kan een man de man van een vrouw zijn en ook de man van een ander? En Anna is dood, mogelijks al een tijd. Wat is er gebeurd? Ik was benieuwd en las geboeid verder.

Ellinor is pas weduwe geworden. Haar man Georg is gestorven. Het boek is eigenlijk een soort brief aan de overleden Anna. Zeg maar een openhartige bekentenis. Want vroeger waren Ellinor en Hennig goed bevriend met Anna en Georg. Anna was de beste vriendin van Ellinor. Twee jonge koppels, reislustig en vitaal. Wanneer Anna en Hennig omkomen in een lawine tijdens een skivakantie in de Dolomieten verandert alles. Ellinor en Georg blijven alleen achter. Georg met de jongenstweeling Stefan en Morton, totaal verschillend van karakter. Anna wordt dood teruggevonden, Hennig blijft voor altijd zoek.

Anna was de beste vriendin van Ellinor. Ook na haar dood blijft ze dat in de gedachten van Ellinor. Want het verleden reist met een mens mee, overal en altijd. De auteur weet dat zo goed te verwoorden, subtiel en eerlijk.

Door het verdriet over Georg komt ook het verdriet naar boven over het verraad van Hennig en Anna. Ellinor voelt zich een buitenstaander tussen de voormalige huisgenoten. Of was ze dat eigenlijk altijd al? Zij: de bedeesde Ellinor van eenvoudige afkomst en Anna, de reislustige, vurige en van betere komaf? Ellinor is nu zeventig en heeft na de dood van Anna voor Georg en zijn kinderen gezorgd. Liefdevol, dat wel, maar was ze toch nooit meer dan een soort surrogaat, een vervangmoeder van Anna?

De titel zegt alles 'Vaak ben ik gelukkig'. Ja zelden zijn we altijd gelukkig. Dat is niet mogelijk. Altijd zijn er onderstromen aanwezig, dingen waarmee we het moeilijk hebben. Dingen die we dienen te plaatsen om onze weg in het leven te vinden. In het leven van Ellinor is dat de lawine in de bergen die haar leven letterlijk en figuurlijk op zijn kop zet. 

Wanneer je kunt zeggen 'Vaak ben ik gelukkig' is je leven heel geslaagd geweest. 

Lees deze interessante recensie: 

https://www.tzum.info/2017/01/recensie-jens-christian-grondahl-vaak-gelukkig/