Tonio

Rauw verdriet en onversneden pijn is wat je krijgt in dit mooie boek.

Het is Eerste Pinksterdag van het jaar 2010. Vroeg in de ochtend wordt het enige kind van Adrie van der Heijden en Mirjam Rotenstreich aangereden door een auto. Hij is met de fiets en wordt opgeschept door de auto in het centrum van Amsterdam bij het Vondelpark. Hij wordt in kritieke toestand naar het AMC overgebracht, waar hij diezelfde dag nog aan zijn verwondingen overlijdt. Tonio zal niet ouder worden dan 21 jaar. Het boek is een zoektocht naar de laatste uren en dagen voorafgaand aan het fatale ongeluk. Twee maanden later zijn zijn ouders voor het eerst in staat om de plaats van het ongeval te gaan bekijken en de videobeelden te zien die een camera in de straat heeft opgenomen en daarmee eindigt het boek.

De schrijver doet het enige waar hij op dat moment nog toe in staat is: in zijn herinneringen graven, dagboeknotitie's lezen, aantekeningen maken, schrijven over Tonio. Want Tonio mag niet vergeten worden. Zo probeert de schrijver Tonio levend te houden, de herinneringen dicht bij hem te houden zodat hun zoon nooit vergeten wordt. Dit is een requiemroman.

Het boek is in de verleden tijd geschreven. Hoofdstuk 1 begint met de melding van het ongeluk door twee agenten die aan de voordeur bellen. 'De deurbel, tweemaal: eerst kort en aarzelend, dan lang en nadrukkelijk.' En eindigt met het bezoek van de ouders aan de plaats van het ongeluk. De reconstructie vanaf de drie dagen voor het ongeluk tot twee maanden later wordt onderbroken door fragmenten en vertellingen over hoe Tonio was: vanaf de zwangerschap, het kiezen van een naam, de geboorte van Tonio en Tonio als kind en als jong-volwassene. Door het verhaal te vertellen, ziet de schrijver veel overeenkomsten tussen zijn zoon en hoe hij zelf was toen hij ook die leeftijd had. Soms confronterend, ontroerend, altijd gevoelig.

Rauw verdriet en onversneden pijn, dat is wat je krijgt in dit mooie boek. 

Het boek verscheen op 26 mei 2011 een jaar na het tragische ongeval. Op 7 mei 2012 kreeg het boek de Libris Literatuurprijs 2012 en later dat jaar won het boek de NS Publieksprijs 2012.

Het boek werd in 2016 verfilmd door Paula van der Oest.

Zie hier de trailer van de film:

Zinnen die ik mooi vond:

'Ik had in de loop van mijn leven een problematische verhouding tot de dood ontwikkeld. Ik hield me afzijdig. Jarenlang was het juist de dood die zich afzijdig hield.'

'De nieuwe toestand is er altijd, voelbaar zelfs als het je gegeven is er even niet aan te denken. Het geldt voorgoed. Vanaf nu tot aan het einde van mijn dagen zal Tonio's dood er nooit eens even niet zijn.'