Roeien zonder riemen - Ulla-Carin Lindquist
Over het laatste jaar van Ulla-Carin, moeder van vier kinderen, een full-time baan én ALS-patiënt, amyotrofische lateraalsclerose, een ongeneeslijke, neurologische aandoening die tot de dood leidt. Haar laatste jaar.
Ulla-Carin Lindquist was een nieuwsanker bij de Zweedse televisie. Ze werkte vele jaren bij het grootste nieuws- en actualiteitenprogramma, eerst als presentatrice, later als verslaggeefster.
Op haar vijftigste verjaardag krijgt ze de diagnose ALS: feitelijk een doodvonnis.
Lees haar boeiende boek 'Roeien zonder riemen' dat eigenlijk een soort dagboek is, met fragmenten uit haar laatste levensjaar.
Op de binnenkant van het boek staat onder de titel te lezen: 'Een boek over het leven en de dood' met een nawoord van Martin Ingvar, professor cognitieve neurofysiologie aan het Karolinska Institutet. Het boek is vertaald door Clementine Luijten.
Het boek is opgedragen
Ulla-Carin werkt fulltime en moeder te zijn van kleine kinderen is voor haar net zo zwaar als voor ieder ander. Met dat verschil dat iedereen kan zien hoe weinig ze geslapen heeft wanneer ze het nieuws presenteert voor twee miljoen kijkers in Zweden.
Ze is een dynamische, actieve vrouw in de bloei van haar leven wanneer haar de ziekte ALS treft. Bij ALS gaan de motorische zenuwen verloren waardoor de spieren wegkwijnen. De toenemende spieruitval maakt dat de patiënt immobiel wordt en krijgt daardoor pijn. Ook de ademhaling wordt moeilijker, net als praten en slikken.
De ziekte is psychisch zeer belastend omdat de geest glashelder blijft en de patiënt uiteindelijk in een omgeving verkeert waarmee hij niet meer kan communiceren. Mensen beginnen óver je te praten in plaats van mét je en ze hebben de neiging luider te gaan praten en simpele woorden te gebruiken. De omgeving heeft het moeilijk doordat de spierkracht uiteindelijk volledig ontbreekt maar niet het gevoel en denkvermogen.
Het is een slopende ziekte, waarbij het lichaam het uiteindelijk volledig laat afweten en de patiënt volledig afhankelijk wordt van zorg door anderen. De ziekte is zeer degeneratief en de patiënt gaat zeer snel achteruit.
Ulla-Carin besluit op te schrijven wat haar overkomt. Hoe haar lichaam het laat afweten en ze afhankelijk wordt van anderen. Hoe ze moet leven met de gedachte dat ze haar kinderen niet zal zien opgroeien. Maar ook over vriendschap en liefde en levensvreugde, die ze nu meer dan vroeger, ervaart.
'Dit is mijn debuut en mijn slotakkoord.
Eerder een dagboek met opgetekende gedachten en een duik in mijn herinneringen. Verder een aantal interviews en journalistieke observaties.
Hier volgt mijn zwanenzang.
Geen memoires zoals je ze verwacht.
'In de bloei van mijn leven' is een ongebruikelijke ziekte mijn lichaam binnengedrongen, 'amyotrofische lateraalsclerose', ALS. De ziekte kent een snel en agressief verloop. Er is maar één uitkomst: de dood. Geen remedie. Geen genezing.
Wat gebeurt er dan met een mens?
Een jaar geleden werkte ik fulltime als televisieverslaggever. Nu kan ik niet meer zonder hulp eten, niet meer lopen en mezelf niet meer wassen.
Ik voel een diep verdriet over alles wat ik niet zal meemaken. Ik ben bedroefd omdat ik spoedig mijn vier kinderen zal moeten verlaten.
Tegelijk voel ik een groot geluk en vreugde over alles wat ik nu meemaak. Meerdere malen per dag wordt mijn huis gevuld met gelach.
Klinkt dat vreemd?'
Krakudden, januari 2004
Het is een zeer mooi, intens verdrietig maar nooit sentimenteel boek. Het lijkt volkomen beheerst te zijn geschreven. Zonder opsmuk. Over verdriet en pijn, verlies en ook vreugde en lachen, over leven in het hier en nu. Op 10 maart 2004 is Ulla-Carin thuis overleden.
Veel aandacht is ook besteed aan de lay-out van het boek. Er is gekozen voor een aantrekkelijk lettertype, met veel witregels en wit op de pagina's. Wat ruimte laat en rust geeft. Een verzorgde, aantrekkelijke uitgave van uitgeverij MOURIA.
Een non-fictie boek dat het verdiend om gelezen te worden.