Over twee zonen, twee vaders, twee vrouwen en nog meer vrouwen. Op het Russische schiereiland ontmoet Ludwig Smit zijn biologische vader, Johan Tromp. Ludwig komt vast te zitten in een sneeuwstorm en ontmoet een oude bekende uit zijn studententijd: Isabelle Orthel. Ook zij is daar omdat ze een onderhoud heeft met Tromp.

De vertelde tijd is in het boek misschien 24 uur. Maar dan uitgesmeerd over meer dan zeshonderd pagina's. Je moet het maar kunnen. 

Schrijven kan Peter Buwalda in elk geval. Stilistisch mooie zinnen met intrigerende associaties.

Doordat de gebeurtenissen die zich voordoen nauwelijks 24 uur in beslag nemen - een kort ritje in een sneeuwschuiver duurt ongeveer 80 pagina's - krijg je veel flashbacks van de personages. Er wordt voortdurend gewisseld tussen het korte heden en het lange verleden van de personages. Toch blijft dat boeien door de vertelkunst van de schrijver.

Bonita Avenue, Peter Buwalda's debuut in 2012 kreeg vijf prijzen en werd voor twaalf prijzen genomineerd. Het was lang uitkijken naar een tweede boek van hem. 

In 2019 is het dan zover: 'Otmars zonen' verschijnt, het eerste deel van een trilogie. De titels van de komende twee delen zijn al bekend: 'Hysteria Siberia' en 'De ja-knikker'. Hopelijk hoeven we geen acht jaar te wachten op deel 2.

De titel

Op zich al een intrigerende titel want in het boek gaat het om Dolf, de zoon van Otmar bij zijn overleden vrouw en Dolf, de zoon van zijn tweede vrouw bij een man die ze steevast 'de verwekker' noemt en waar Dolf dus nooit over durft te beginnen en waar een ingewikkeld taboe op rust. Een zoon en een stiefzoon dus. Beiden bij toeval met dezelfde voornaam. Wanneer zijn moeder huwt met Otmar Smit verruilen ze de Geresstraat voor een monumentaal hoekhuis in Venlo, waar Otmar woont met zijn twee kinderen Dolf en Tosca. In Venlo blijkt niets gewoon. Dolf en Tosca gaan niet naar school omdat ze muzikale wonderkinderen zijn, hoewel dat woord thuis nooit wordt uitgesproken. En Dolf wordt Ludwig, naar Ludwig van Beethoven, een componist die als een god wordt aanbeden in het hoekhuis in Venlo. In een omgeving waar ongewoon, gewoon is, groeit Dolf-voortaan-Ludwig op als vreemde eend in de bijt.

De hoofdpersoon Ludwig, die nu volwassen is, heeft voor zijn werk een reis gemaakt naar Sakhalin. Daar heeft hij een afspraak met J.R. Tromp, CEO Sakhalin Energy. Natalja, assistente van de directeur zegt:

'I presume you've met mister Trump before?

'No, never.' Trump?

Veelzeggend, niet?

De val van de penis

Waar gaat het boek eigenlijk over? Want veel gebeurt er niet in.

'Je gelooft toch niet dat ik aan jou en je miserabele viooltje denk als de muze mij bezoekt?'
                                                             Ludwig van Beethoven

'De symbolen van terreur zijn cliché en volkomen vertrouwd: het geweer, het mes, de bom, de vuist, enzovoort. Belangrijker is het verborgen symbool: de penis.'

                                                                         Andrea Dworkin

Muziek is een thema, dat we in de twee muzikale wonderkinderen terugvinden. De adoratie van Beethoven, vooral en in de verkniptheid van de jongste.

Met het tweede citaat komen we bij nog een thema waar het in het boek om draait: machtige mannen en hun - vermoedelijke - val: de macht en val van de penis. Om zeker te weten dat het die kant opgaat, is het wachten op deel twee en deel drie.

Het begin verklapt het al, de openingsalinea van hoofdstuk 111 - we tellen af in plaats van op. 

'Wat psychiaters tegen fikse tarieven een Vatersuche noemen, is niet aan de orde; Dolf zoekt niks en hij is ook niks kwijt wanneer in hun flat aan de Geresstraat een man verschijnt tegen wie hij binnen een jaar 'papa' zegt, ook al is hij al een jongen van tien. De man, die Otmar Smit heet, dirigeert op het muziekschooltje in de dorpskern van Blerick het koor waarin Dolfs moeder zingt. Hij is klein en gedrongen, rookt Belinda's door een ivoren mondstukje en heeft zulke brede voeten dat je onder zijn nootbruine gaatjesschoenen hoefijzers zou kunnen spijkeren.'

De schrijver doet hier wel veel moeite om ons te laten geloven dat de vaderfiguur hier niet aan de orde is, jaja, dat zal wel. Otmar Smit rookt sigaretten, Belinda' s, een Nederlands sigarettenmerk. Wel door een ivoren mondstukje, als een echte heer. 

'U hebt ronde voeten', flapt Dolf eruit als de man hun haastig gestofzuigde woonkamer weer eens bezoekt. Hij antwoordt dat Dolf beter 'je' tegen hem kan zeggen, en of hij weet dat Ronald Koeman en Luciano Pavarotti ook ronde voeten hebben. Dan grijpt hij in een flits Dolfs hand, kijkt hem vanonder zijn woekerende wenkbrauwen aan als de god van onweer en zegt 'kníjp, knijp dan - hárd', waarop Dolf zo hard als hij kan in de droge palm begint te knijpen, eerst met één, en daarna met twee handen. Otmar geeft Dolfs mooi aangekleden moeder een knipoog en informeert met zijn vrije hand losjes in zijn broekzak of hij, als haar zoontje uitgeknepen is, kan meehelpen in de keuken, iets schillen, een pan aardappelen afgieten, zoiets.
   Waarschijnlijk voelt Dolf voor het eerst wat vaderlijkheid is, al gebruikt hij dat soort woorden niet. Uitdijende en krimpende maanden zijn het, waarin hij bedwelmd raakt door deze vriendelijke, belangstellende man in zijn rode of groene broeken en deftige visgraatjasjes met suède mouwstukken; Otmars joviale vitaliteit, zijn potige optimisme, er gaat een kracht vanuit die hij niet heeft aan zien komen.'

Otmar als een echte vader: vriendschappelijk en belangstellend. Hier tref je ook al iets aan waar de schrijver heel goed in is: uitweiden. 

Ondanks alle goede punten, loste het boek mijn hooggespannen verwachtingen niet helemaal in. Doordat het boek werd bejubeld in de media en de pers verwachte ik veel van dit boek.

Waar ik het heel moeilijk mee had, was de

Perspectiefwissel

Zit ik honderden pagina's in het hoofd van Ludwig Smit, zit ik ineens in het hoofd van Isabelle en duik haar verhaal in. Veel te abrupt. Misschien ook omdat Isabelle, net als alle andere personages in het boek, geen sympathiek persoon is. Als journaliste gedraagt ze zich alles behalve professioneel. 

Over mannen, macht, seks en terreur

Bij het lezen van de passages met de SM-seks van Isabelle met Tromp had ik  het gevoel dat ik in het boek 'Vijftig Tinten Grijs' beland was. Wil de schrijver zo meeliften op het succes van deze bestseller? Bij het lezen van de passages over Isabelle Orthel had ik het gevoel dat het korter mocht, niet zo breed uitgesmeerd. 

Het open einde

Het einde is een open einde, maar het is wachten op deel twee natuurlijk.

Een interessant boek met bruisende taal maar dat mij niet helemaal kon bekoren. Het heeft mijn hoge verwachtingen niet ingelost.