Een liefdesverhaal over een vrouw die een grote tragedie in haar leven probeert te vergeten door een heftige affaire waarbij de grens tussen fictie en werkelijkheid vervaagt.

'Het begint met sneeuw, het verhaal van jou.'

Zo begint deze erotische liefdesroman van Julie Myerson.

De hoofdpersoon Rosemary Nicole, Nic, is veertig jaar en gelukkig getrouwd. Ze woont met haar man, Tom, en haar twee zoontjes in Londen. Een grote tragedie uit het verleden probeert ze te vergeten. 
Wanneer ze samen met haar man een weekend in Parijs doorbrengt, loopt ze een oude jeugdliefde tegen het lijf. Of verbeeldt ze het zich? 
De grenzen tussen fictie en werkelijkheid vervagen. Wat is echt en wat niet?

Het verhaal wordt vanuit het ik-perspectief in het heden vertelt en wisselt af met flashbacks uit het verleden. Zo lopen heden en verleden naadloos in elkaar over.

Het verhaal begint met de ik-persoon die negentien is en student in Parijs, een discomeisje, zonder verleden of toekomst, dat nooit voldoende eet en haar was in de wasserette doet, dat single is en elke zondag huilt van pure ongecompliceerde eenzaamheid. Zij en haar vriend maken elkaar aan het lachen.
Hij met zijn gitaar, Amerikaan en uit New Jersey. 

'Soms ben ik bang voor je. Soms weet ik niet wat ik moet denken van de dingen die je zegt en doet.'

Ze maken elkaar aan het lachen en Rosy is in die tijd een verlegen meisje aan de zijlijn.

Het is maar een korte jeugdliefde tussen haar en haar vriend maar het zal een blijvende indruk op haar achterlaten.

Ongeveer twintig jaar later gebeurt er een tragedie in het leven van haar gezin en ze probeert het grote verdriet een plaats te geven. 

'Het andere dat ik Tom niet durfde te vertellen, was dat ik niet echt beter wilde worden - waarom zou ik? Waarom zou ik wensen om voorbij die moeilijke plek te geraken waar ik me nu bevond? Ik wist dat het de bedoeling was dat je doorging als zoiets als dit was gebeurd, maar dat leek mij onzinnig.
Al wat ik wilde was te blijven waar ik was, dicht bij haar. Zonder die mogelijkheid was het leven zinloos.'

Als lezer weet je op dit moment nog niet wat er aan de hand, maar geleidelijk aan kom je meer en meer te weten. Dit maakte dat ik wilde verder lezen. Ik heb het boek dan ook in één ruk uitgelezen.

Groot verdriet zoekt een uitweg bij deze (hoog)gevoelige en dromerige vrouw. Ze denkt steeds vaker aan haar oude jeugdliefde.
Tijdens het weekend in Parijs denkt ze haar oude vriend te zien en te ontmoeten. 
Weer thuis in Londen begint ze te mailen en wanneer hij voor een paar dagen naar Londen komt voor zijn werk, ontstaat er een heftige seksuele romance die haar gezin ernstig in gevaar brengt.

Ze vervreemdt Tom steeds meer van haar. 

Tot duidelijk wordt waarom Nic deze oude liefde nodig heeft.

'Het was soms moeilijk te begrijpen dat liefde zo fysiek kon zijn, dat hij je zo in beslag kon nemen, al je zintuigen lamlegde.'

Een groot verdriet dat geen woorden kon of mocht krijgen in het gezin, wordt fysiek bij deze gevoelige vrouw die houdt van mooie gedichten schrijven en reeds een dichtbundel heeft gepubliceerd.

Het boek bevat veel korte dialogen die zonder aanhalingstekens geschreven zijn en is in een directe stijl geschreven. Het boek is literair geschreven en bevat veel mooie zinnen. 

De cover

De cover vond ik intrigerend: het beeld van een naakte vrouw opgesloten in een presse papier glas.

Het is een mooi beeld van de vrouw in het verhaal.

'Dat klinkt wel grappig, zei ik.
Maar je weet wat ik bedoel.
Ik denk van wel. Misschien, zie ik een beetje onzeker. Maar ik klink er een beetje, nou ja, gek door.
  Je bent een beetje gek, zei hij zo snel dat ik lachte. Dat ben je. Daarom houdt iedereen van je, weet je, zei hij en zijn stem klonk nu serieus, bijna bitter. Daarom kan niemand jou weerstaan. Vanwege die zekerheid op de rand van gekte. Vanwege de manier waarop jij er altijd uitziet alsof je erbij hoort.
  Bij de wereld hoort? zei ik terwijl ik probeerde te luisteren en te begrijpen.
  Nee, niet bij de wereld, niet bij deze wereld. Bij een wereld die je zelf geschapen hebt. Je hebt een bel om je heen, Nicole, maar je past erin. Hij zit je als gegoten.'

Het begint met sneeuw

In het hele boek sneeuwt het. Het is een mooi beeld van een stille koude witte wereld die sneeuw met zich meebrengt. Een groot verdriet dat geen woorden kan krijgen. Dikke sneeuwvlokken die de donkere nacht in worden gejaagd als verstilde druppels van tranen.

Op het einde is de sneeuw weg.

'Hij keek omhoog naar de zoldering, dezelfde zoldering waar de zon nog overheen bewoog en zijn gekke schaduwen en patronen op produceerde. Schaduwen en patronen die hij, zo wist ik, nog zou blijven maken lang nadat wij allemaal verdwenen waren. De kamer voelde bijna warm aan.

  De sneeuw is weg, dacht ik toen. Hij zal niet terugkomen.'

Wanneer het verdriet woorden heeft gekregen en er verbinding is met de haar liefhebbende echtgenoot Tom, is het gedaan met sneeuwen en is de sneeuw weg. Samen met Tom heeft ze haar weg gezocht in de wereld die ze zelf geschapen heeft.

Zinnen die ik mooi vond:

'Onze toekomst ligt daarginds ergens, voorbij het bed, de asbak en de glittersokken, maar het kan ons niets schelen, we glimlachen, jij glimlacht nog steeds, we voelen hetzelfde, dat weten we.'

'Ik zette zestien exemplaren keurig netjes op de plank links van mijn bureau en ik keek er bijna elke dag naar en vroeg me dan af: wie denkt ze wel dat ze is, deze vrouw met haar vellen papier en haar woorden?

'Zijn ogen waren nat van niet gehuilde tranen.'

'Die hoek heeft jou in zich. Die hoek, dat ben jij.'

'We waren minder dan drie dagen weggeweest, maar het was alsof het huis zich in zichzelf had teruggetrokken en het had opgegeven, ons was vergeten.'

'Het ging beter toen de jongens weer uit school thuiskwamen, lawaai maakten, over dit en dat klaagden en met de deuren sloegen. Het huis begon zich om hen heen te organiseren - eerst onwillig, daarna wat gemakkelijker. Alles ontspande zich. Langzamerhand verdween de stank, de verwarming sloeg aan, het water werd heet, de radiatoren begonnen te kraken en te borrelen, de waterketel borrelde naar het kookpunt - het gezin vulde de ruimte tot in de kleinste gaatjes op.'

'Passie, wat wij verliefd worden noemen, is een illusie. Hij wordt geheel en al geschapen door jou, begrijp je - door de minnaar. Liefde is gewoon hoe wij de gaten verkiezen op te vullen, de manier waarop we de onbeschreven stukken met ons inbeeldingsvermogen inkleuren. Jij hebt een groot inbeeldingsvermogen... Maar dat weet je al.'