In elke kamer een ander wonder - Daniyal Mueenuddin
In dit boek beschrijft Daniyal Mueenuddin de wereld van meesters en bedienden, van rijken en rechtelozen in Pakistan. Een spiegel op de samenleving in Pakistan.
De aantrekkelijke, veelkleurige cover trok mijn aandacht. Een bromfiets eenzaam op de velden en de gouden zon die de blauwe hemel in gloed zet, de velden verzengt.
Daarbij komt dat ik graag boeken van schrijvers lees uit verschillende delen van de wereld. Het verruimt mijn blik en ik reis in mijn hoofd naar landen en plaatsen waar ik in werkelijkheid nooit kom én helemaal veilig!
In acht novellen schetst de schrijver een beeld van de moderne Pakistaanse samenleving. Van oude rijke, feodale landeigenaars en nieuwe rijken, van beheerders en bedienden tot armen en rechtelozen.
De schrijver Daniyal Mueenuddin (1963) is de zoon van een Pakistaanse vader en een Amerikaanse moeder. Hij studeerde rechten aan Dartmouth en Yale en werkte een tijd als advocaat in New York. Tegenwoordig runt hij een familieranch in Pakistan en een in Amerika. Dit is zijn debuut. Enkele van de verhalen uit zijn debuut werden genomineerd voor de National Magazine Award.
Hoewel elk verhaal los te lezen is, spelen ze zich allemaal af in de entourage van de rijke en machtige feodale landeigenaar K.K. Harouni en zijn ze op die manier allemaal met elkaar verbonden.
We lezen over Nawabdin de Elektricien, over Saleema, een meisje van vierentwintig die in dienst wordt genomen als bediende van de dochter van Harouni, Kamila. Ze wordt intiem met Rafik, de persoonlijke bediende van de meester. Over Husna die de minnares wordt van de oude en inmiddels eenzame Harouni.
Alle personages willen hogerop komen op de maatschappelijke ladder, zijn opportunistisch en gebruiken daar de middelen voor die ze tot hun beschikking hebben. Vaak zijn het in deze op mannen gerichte maatschappij de vrouwen die daarbij aan het kortste eind trekken. Hogerop willen komen, verlangen naar een beter leven, meer aanzien, het zijn menselijke verlangens en hebzucht, eigenbelang en corruptie zijn vaak de drijfveren. Daarbij komen oude en nieuwe krachten, verlangens en realiteit met elkaar in botsing.
De beschreven periode is het begin van de jaren zeventig tot het einde van de twintigste eeuw. Het boek is in het Nederlands verschenen in 2010.
Er is een alwetende verteller aan het woord. De verhalen zijn in de hij-vorm geschreven. In het verhaal 'Een verbrand meisje' verandert het perspectief en zitten we in het hoofd van een rechter aan het Hooggerechtshof van Lahore. Dit is het enige verhaal dat in de ik-vorm is geschreven.
De verhalen zijn in de verleden tijd geschreven.
De stijl is vooral die van een beschrijvende verhalenverteller afgewisseld met dialogen die meestal uit korte zinnen bestaan. De beschrijvende vertelstijl vergt de nodige aandacht van de lezer. Vaak worden lange zinnen gebruikt met hier en daar een literair beeld. Elk verhaal wordt ook in chronologische volgorde vertelt.
Een echt gemis vond ik het ontbreken van een verklarende woordenlijst voor vreemde woorden die worden gebruikt. Hoewel uit de context wel vaak valt af te leiden wat er mee wordt bedoeld, was een verklarende woordenlijst of voetnoten onderaan de pagina echt wel handig.
Woorden zoals charpoy, dera, bibi, hookah, sherbet, kurta, maulvi, shadi en valima zijn niet bekend bij Nederlandstalige lezers.
Deze zin deed mij de wenkbrauwen fronsen:
'Jaglani zat het grootste deel van de dag in de dera op een charpoy onder een enorme banyanboom, rookte een hookah en keek naar de binnenkomende wagentjes.'
Jammer genoeg kon het boek mij niet bekoren. De beschrijvende vertelstijl nam mij niet altijd mee. Ook het steeds vertellen van het verhaal in chronologische volgorde kwam mij soms saai over. De beschrijvingen van de natuur vond ik dan weer wel mooi, het mooie landelijke wordt intiem weergegeven.
Hoewel ik een duidelijker beeld heb gekregen van de Pakistaanse samenleving kon het boek mij niet echt boeien.