Ik ben Eleanor Oliphant (met mij gaat alles goed)

De aantrekkelijke cover zette mij ertoe aan het boek te lezen. Pakkend, grappig, ontroerend en met veel liefde geschreven.

 
De hoofdpersoon is Eleanor Oliphant en ze leidt een gestructureerd leven. Ze draagt elke dag dezelfde kleren, eet elke dag dezelfde maaltijd en koopt elke vrijdagavond twee flessen wodka. Ze heeft haar leven onder controle. 'Met mij gaat alles goed', zegt ze. Hoewel ze eenzaam is en ongelukkig. Ze heeft ook een complexe relatie met haar moeder. Op een dag verandert haar zorgvuldig gestructureerde leventje wanneer ze samen met een collega een oudere man helpt die op straat gevallen is. De muren die ze zorgvuldig heeft geconstrueerd brokkelen snel af. Want ze weet misschien wel hoe ze moet functioneren maar heeft geen idee hoe ze moet leven.
- (Bron: flaptekst achteraan).

Ben begonnen in het boek en kon het bijna niet meer wegleggen. Is af en toe echt hilarisch. Op het einde was er een onverwachte wending in het plot dat ik echt niet had zien aankomen.

De thema's in dit boek zijn eenzaamheid, hoe onze vroegere ervaringen ons vormen tot wie ze zijn, moeder-dochter relatie en over de mogelijkheid om te groeien en te veranderen als volwassene.

Het boek bestaat uit drie delen: deel 1 'Goede dagen' vanaf hoofdstuk 1 tot en met 25, deel 2 'Slechte dagen' tot en met hoofdstuk 40 en een kort deel, deel 3 'Betere dagen' dat één hoofdstuk bevat, het laatste hoofdstuk 41.

Een grote aanrader!

Zinnen die ik mooi vond:

'dat eenzaamheid zich juist kenmerkt door het hevige verlangen om een punt te zetten achter de ervaring, dat doe je niet puur op wilskracht of door vaker van huis te gaan, maar door vertrouwensbanden op te bouwen. Dat is veel gemakkelijker gezegd dan gedaan, vooral door mensen wier eenzaamheid het gevolg is van verlies, verbanning of vooroordeel, voor hen die het gezelschap van anderen met reden vrezen of wantrouwen, óók als ze er tevens naar verlangen.'

'... hoe eenzamer je wordt, hoe minder behendig je de stromen van het sociale verkeer bevaart. Eenzaamheid kapselt je in en groeit als een schimmel of vacht om je heen, een beschermlaag die contact onmogelijk maakt, hoe graag je dat contact ook wilt. Eénmaal aangebracht is deze laag heel lastig weer weg te krijgen.' Olivia Laing, De eenzame stad (vertaling: Laura van Campenhout)

'Er zitten littekens op mijn hart, even dik, even misvormd als die op mijn gezicht. Ik weet dat ze er zijn. Ik hoop dat er nog wat onbeschadigd weefsel is, een stukje waardoorheen liefde kan binnenkomen en uitstromen. Dat hoop ik.'

'Alles voelde veilig. Alles voelde normáál. Wat was Raymonds leven anders verlopen dan het mijne - een echt gezin, een vader en moeder en zuster veilig tussen andere gezinnen. En hoe anders was het nog steeds; elke zondag, hier, dit.'

'Ze was heel gewoon een aardige dame die een gezin had grootgebracht en nu rustig met haar katten woonde en groenten verbouwde. Dat was tegelijk niets en alles.'

'Het licht was zacht en vriendelijk - de zomer kabbelde gestaag door en de avond leek delicaat, broos. We liepen in stilte, het soort stilte die je, dat voel je, niet hoeft te vullen.'

'De lucht rook naar gras, met een zweem van bloemen en aarde, en de warme, zoete uitademing van de dag blies zachtjes in onze haren en over onze huid.'

'Een van de redenen, denk ik, dat we allemaal in staat zijn te blijven leven op het ons toegewezen stukje in dit groene en blauwe tranendal, is dat er altijd, hoe ver weg het ook mag lijken, de mogelijkheid van verandering is.'