Het onhandige kind - Alexandre Seurat

Een achtjarig meisje wordt vermist. Haar vroegere onderwijzeres weet meteen dat ze dood is. Ze herinnert zich het meisje nog goed. Ze werd mishandeld door haar ouders. Stelselmatig. Iedereen die het meisje heeft gekend doet verslag. Zelf heeft ze slechts een stem in een politierapport.

Omdat ik goede recensies over dit boek had gelezen, had ik het boek aangeschaft. Het stond bij de afgevoerde boeken van de bib in mijn buurt. Omdat je van het onderwerp niet vrolijk wordt, stond het al een tijd in mijn kast. Tot ik het op een dag uit de kast nam en begon met lezen. Ik heb er geen spijt van.

Het begint al bij de eerste zin van de onderwijzeres:

'Toen ik het opsporingsbericht zag, wist ik dat het te laat was.'

De eerste zin, de eerste alinea komt al direct hard binnen. Een kind wordt vermist en je voelt het al aan: het is dood. Het is te laat.

Vooral de vorm van het boek maakt dat je het in één ruk uitleest. 

De verschillende personages die het kind hebben gekend, zoals de onderwijzeres, de grootmoeder, de tante, het broertje, het schoolhoofd komen om de beurt aan bod en zo krijg je gaandeweg een steeds beter zicht op de hele zaak.

Alexandre Seurat (1979) studeerde literatuur en  letterkunde aan de École normale supérieure en is nu docent Frans aan de universiteit van Angers. Naar eigen zeggen las de auteur over een rechtszaak tegen ouders die een van hun kinderen stelselmatig mishandelden. Het bericht trok zijn aandacht en raakte hem waardoor hij zich intensief in de zaak heeft verdiept. Het resultaat is deze kernachtige roman van 141 pagina's. 

Een boek dat vooral gaat over manipulatie, over wegkijken en een systeem dat faalt. 

Want vermoedens zijn er zeker, genoeg zelfs. Op een gegeven moment legt de lerares een lijst aan van de verwondingen die ze ziet. Maar de ouders komen zeer geloofwaardig over en strooien iedereen zand in de ogen. 'Het is moeilijk met Diana'. 'Ze heeft een bindweefselontsteking.' 'Ze heeft een verzwakt immuunsysteem.' 'Door de medicijnen zwellen haar ogen op.' En de ingestudeerde verhalen van het kind komen perfect overeen met de verklaringen van de ouders. 

Tot ze verdwijnt en dan is het te laat. 

Een boek dat je bedroefd en kwaad achterlaat. Want net als de personages die in het boek aan het woord komen, sta je als lezer aan de zijkant: machteloos toekijkend.

'Zij zal altijd tussen ons in staan. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik van haar hield als van een zusje - maar dat was ze niet voor mij, want ze was niets, we zagen haar niet, we mochten niet met haar spelen, ze bracht hele dagen in haar kamertje door,...'

- HET BROERTJE