Het enige verhaal

Dit is een roman over de eerste liefde en de levenslange gevolgen daarvan. 

Paul is een negentienjarige jongen en een beetje op zichzelf. Hij groeit op in een saai voorstadje van Londen in de jaren zestig. Op aandringen van zijn moeder schrijft hij zich in in de plaatselijke tennisclub. Zijn moeder hoopt dat hij daar een leuke Victoria of Caroline zal ontmoeten. Het gaat anders. Hij ontmoet Susan: achtenveertig jaar oud, getrouwd en moeder van twee dochters. Er ontwikkelt zich een relatie tussen hen die hun leven voorgoed zal veranderen. De hoofdpersoon is nu ouder en kijkt terug op zijn leven en hoe ze elkaars geliefden geworden zijn en hoe hun leven uiteindelijk, heel langzaam, volledig uiteenviel. Het is zijn verhaal, zijn enige verhaal. Want die eerste liefde waarin hij is blijven hangen, bepaalt zijn hele verdere leven

Voor mij is dit een heel mooi boek, prachtig en treurig tegelijk. Een boek dat ons iets dichter brengt bij de waarheid over het leven.

Het boek bestaat uit drie delen. Deel 1 is in de verleden tijd geschreven en Paul spreekt voortdurend tegen jou in de ik-persoon. Paul die nu ouder is, doet zijn verhaal tegen jou. Dit breng het heel dichtbij. De schrijver gaat uit van zijn geheugen en vertelt wat hij zich herinnert. Dit eerste deel vind ik heel subliem geschreven en opgebouwd. Paul vertelt in welke omgeving hij is opgegroeid en hoe het toen was in 'het Dorp'. Je komt te weten hoe ze elkaar hebben ontmoet en ze elkaars geliefden zijn geworden. Paul als negentien jarige is heel naïef in de liefde en Susan die meer ervaring heeft, doet niets om de relatie af te remmen.

In deel 2 gaan Susan en Paul in een klein huisje in Londen wonen. Paul begint aan zijn studie rechten om advocaat te worden. Susan ziet hem minder en geregeld brengt ze nog bezoeken aan haar man in hun huis in het Dorp van wie ze nooit scheidt. Susan begint te drinken, steeds meer en meer. Na enkele pagina's in deel drie stapt Paul over van de ik-persoon in de je-vorm. Dit toont aan dat er afstand komt in de relatie tussen hen beiden.

In deel 3 vertelt Paul in de hij-vorm. Hij is nu ouder en heeft afstand genomen van de relatie. Door zijn werk komt hij in verschillende landen. De relatie met Susan heeft ongeveer twaalf jaar geduurd. Hij had alles gegeven en kon haar niet redden van haar alcoholverslaving. Hij heeft een manier gevonden om verder te gaan met zijn leven maar het leven, de liefde, heeft diepe wonden geslagen die er altijd zullen zijn.

Zinnen die ik mooi vond:

'Zou u liever meer liefhebben en meer lijden, of minder liefhebben en minder lijden? Dat is, denk ik, uiteindelijk de enige echte vraag.' 

'We hebben meestal maar één verhaal te vertellen. Ik bedoel niet dat ons maar één ding overkomt in ons leven: er doen zich heel veel gebeurtenissen voor, waar we veel verhalen van maken. Maar er is maar één dat ertoe doet, maar één dat uiteindelijk de moeite van het vertellen waard is.'

'We zijn allemaal op zoek naar een veilige haven. En als je die niet vindt, moet je de tijd maar zien door te komen.'

'Maar vergeet nooit ... dat iedereen zijn liefdesverhaal heeft. Iedereen. Het mag een fiasco zijn geworden, het mag als een nachtkaars zijn uitgegaan, het mag zelfs nooit van de grond zijn gekomen, het mag alleen in het hoofd hebben gezeten, maar dat maakt het niet minder echt. Soms zelfs nog echter. Soms zie je een stel dat totaal op elkaar is uitgekeken, en kun je je niet voorstellen dat ze ook maar iets gemeen hebben, of waarom ze nog steeds bij elkaar zijn. Maar het is niet alleen maar uit gewoonte, of zelfgenoegzaamheid, of conventie. Het is omdat ze ooit hun liefdesverhaal hebben gehad. Dat heeft iedereen. Het is het enige verhaal.' 

'Niet dat voorgeschiedenis er niet toe doet. Ik denk juist dat voorgeschiedenis een centrale plaats inneemt in elke relatie.'

'Je komt erachter dat er vele schijnbaar onverenigbare emoties naast elkaar in hetzelfde mensenhart kunnen gedijen. Je bent boos op die boeken die je hebt gelezen, omdat ze je hier geen van alle op hebben voorbereid. Je hebt ongetwijfeld de verkeerde boeken gelezen. Of ze op de verkeerde manier gelezen.'

'Hij stond argwanend tegenover grootse vergezichten en wantrouwde ondefinieerbare verlangens. Hij hield zich liever bezig met de realiteit van alledag. En hij erkende tevens dat zijn wereld, en zijn leven, langzaam kleiner waren geworden. Maar hij was er tevreden mee.'

'Zijn leven was niet verwoest. Zijn hart, ja, zijn hart was verhard. Maar hij had een manier gevonden om te leven, en ging verder met dat leven, het leven dat hem naar hier had gevoerd. En van hier had hij de plicht om zichzelf te zien zoals hij ooit was geweest.'