Haat heeft niet het laatste woord

In Burundi, buurland van Rwanda, dat verwoest werd door interraciale bloedbaden, ellende en aids, zet Marguerite Barankitse - Maggy voor velen - zich dagelijks in voor tienduizend kinderen. Lees haar waar gebeurd verhaal.

Het is een lange reis naar Burundi. Er bestaat geen directe vliegtuigverbinding met dit land in het hart van het Grote Merengebied, ingesloten tussen Rwanda, Tanzania en de Democratische Republiek Kongo.

In oktober 1993 kwam het land massaal in de belangstelling: etnisch geweld tussen Hutu's en Tutsi's leidde tot de dood van meer dan 50 000 mensen. Er brak een burgeroorlog uit tussen het voornamelijk uit Tutsi's bestaande regeringsleger en Hutu-rebellen. Meer dan 250 000 mensen kwamen om. Driehonderdduizend doden op een bevolking van  6 800 000. 

Maar kille cijfers zeggen niets over het vreselijke lijden dat mensen ondergaan.

Tien jaar burgeroorlog in Burundi betekent dit: 10 tot 20 procent van de inwoners is gevlucht naar buurlanden of bevindt zich in vluchtelingenkampen binnen de eigen landsgrenzen; er zijn 660 000 weeskinderen (waarvan 
200 000 aidswezen), 7000 kindsoldaten en 5000 straatkinderen; 200 kinderen zitten in de gevangenis en 19 procent van de kinderen sterft voor de leeftijd van vijf jaar. 

Tegenover deze cijfers staan de statistieken van Maison Shalom - de instelling die Maggy in 1994 oprichtte om wezen te helpen. De cijfers zijn al even indrukwekkend: meer dan 10 000 kinderen van verschillende etnische achtergronden hebben hulp gekregen. In 2004 nam Maison Shalom 3000 kinderen tussen nul en vier jaar onder zijn hoede; ongeveer 4200 wezen zijn ondertussen weer bij familie ondergebracht; ongeveer 2000 kinderen of jongeren van vier tot twintig jaar wonen in 480 wooneenheden in de regio's Ruyigi, Rutana en Cankuzo. 2300 gezinnen krijgen gerichte hulp. Bij Maison Shalom werken 120 mensen in teamverband; er lopen tientallen projecten die eigen inkomsten genereren; er zijn winkels, een bioscoop en zelfs een zwembad.

Lees hoe het allemaal zo ver is kunnen komen en waar haalt Maggy de kracht vandaan om haar licht te laten schijnen en zo veel kinderen te bereiken?

Het boek wordt deels verteld door Maggy zelf, deels door Christel Martin, de schrijfster van het boek. 

Het boek beschrijft de gebeurtenissen niet altijd in chronologische volgorde wat het soms verwarrend maakt om te volgen.

In het midden bevat het boek een katern met mooie kleurenfoto's.