En uit de bergen kwam de echo

Wat een knappe verhalenverteller is Khaleid Hosseini! Ik heb enorm genoten van dit boek. Over hoe verstrekkend de gevolgen kunnen zijn van de keuzes die gemaakt worden.

Dit verhaal speelt zich af in Afghanistan en het begint in de jaren vijftig.

Het hoofdpersonage is Pari. Ze woont in een klein armoedig dorpje op het platteland van Afghanistan. Zij is dan drie jaar en haar broertje van tien Abdullah is meer een vader voor haar dan een broer. Voor Abdullah is zijn kleine zusje alles. We maken kennis met hun vader Saboor en hun stiefmoeder Parwana. Omar, het zoontje van Parwana bij hun vader, is heel jong gestorven. Dan is er nog Iqbar. Door armoede wordt Pari verkocht aan een rijk echtpaar zonder kinderen in Kabul waarvoor hun oom Nabi werkt.  Abdullah heeft geen thuis meer zonder zijn zusje Pari en besluit om ooit weg te gaan. Dit zet een hele reeks gebeurtenissen in gang en beïnvloedt hun levens tot ze oud geworden zijn. Het toont ook wat mensen en familieleden elkaar kunnen aandoen, hoe ze elkaar kunnen liefhebben en hoe ze elkaar kunnen pijn doen.

De thema's in dit boek zijn de wreedheid en het onrecht van armoede, uitbuiting door een rijke kleine elite, invloed van geloof (islam) op het leven van gewone mensen, gevoel van schaamte en het meedragen van geheimen, een egoïstische leefstijl en egocentrische rijkdom.

Het is nodig je aandacht bij het verhaal te houden want in het grote verhaal - hoe het verder gaat met de broer en zus - worden veel kleinere verhalen geïntroduceerd  over andere personages die dan ook gevold worden en die toch gerelateerd zijn op de een of andere manier met het grote verhaal. 

Het boek is ook niet chronologisch geschreven. Deel EEN is een verhaal dat de vader vertelt aan Pari en Abdullah in het najaar van 1952. In deel DRIE keren we terug naar het voorjaar van 1949. Parwana's ouders zijn gestorven en ze is alleen met haar tweelingzusje. Saboor zoekt een nieuwe vrouw. Zijn vrouw is gestorven door complicaties bij de geboorte van Pari. Deel VIER is dan weer een brief van een oude man aan een zekere Markos. Het is Nabi, de oudere broer van de tweelingzussen Masooma en Parwana. In 1946 had hij zijn dorp verlaten en was hij verhuisd naar Kaboel. Deel NEGEN speelt zich af in de winter van 2010. Dit betekent dat je je aandacht er goed moet bijhouden en tegelijk blijft het zo boeiend en meeslepend. Want je vraagt je af hoe het in elkaar zit en of Pari en haar broer elkaar ooit gaan weerzien. 

In totaal omspant de roman dus meer dan zestig jaar. Van de jaren vijftig en zestig waar Afghanistan nog een rustig land was tot in de 21ste eeuw waar oorlog, extreem geweld en radicaal fundamentalisme - waar in de jaren vijftig en zestig nog geen sprake van was - de boventoon voert.

Zinnen die ik mooi vond:

'Maar hij kon niet vergeten...Ze was aanwezig in de stiltes die nu zo vaak in huis vielen, stiltes die opborrelden tussen hun woorden door, soms koud en hol, soms zwanger van dingen die niet uitgesproken werden, als een wolk vol regen die nooit viel.'

'Maar buitenshuis was het oog van elke vreemde een spiegel. Er was geen ontsnappen aan.'

'Ik zou hun hebben verteld dat hij een leven leidde zonder doel en zonder richting. Net als die verloren ritjes die ik met hem maakte. Een leven op de achterbank, gezien terwijl het in een flits voorbijschiet. Een onaangedaan leven.'

' - ik vrees dat de waarheid is dat we allemaal voor onszelf op iets buitengewoons zitten te wachten, hoe onwaarschijnlijk ook.'

'Ik schudde mijn hoofd. Minutenlang zei geen van ons beiden een woord. Wat hij had gezegd, hing tussen ons in, de pijn van een onderdrukt leven, van een geluk dat nooit gekomen was.'

'Ze zeggen altijd dat je een doel in het leven moet hebben en dat je je daarop moet richten. Maar soms besef je pas aan het eind van je leven dat je leven een doel had, waarschijnlijk een doel waarvan je je nooit bewust bent geweest. En nu ik aan het mijne had beantwoord, voelde ik me losgeslagen, mijn leven had geen zin meer.'

'Maar ik vond troost in het idee dat er een patroon is, een verhaal waarin mijn leven vorm krijgt, als een foto in een donkere kamer, een verhaal dat langzaam opdoemt en het goede bevestigt dat ik altijd in mezelf heb willen zien. Dat verhaal houdt me overeind.'