De onbekenden - Gabriel Roth

Het geestige verhaal van Eric Muller, een succesvolle computernerd, klaar om zich aan het volgende punt in zijn levensagenda te wijden: de liefde. Maar dat blijkt moeilijker te zijn dan alle software van Silicon Valley.

Het geestige debuut van Gabriel Roth. 

'GABRIEL ROTH is net als de meeste schrijvers: hij had een zorgeloze jeugd en is uitgebreid in therapie geweest, meanderend tussen neurose en narcisme - zij het dat hij misschien iets ouder en iets gedeprimeerder is. Hij woont in Brooklyn.
De onbekenden is zijn debuut.'

Een geestig en charmant debuut. 

Eric Muller is 22 jaar oud, woont in een dure flat in San Fransisco en is vrijgezel. De meeste tijd brengt hij door met doelloze zwerftochten over het internet sinds hij een maand of vijf miljonair is en software voor consumentenprofilering dat hij met zijn vriend had ontworpen voor veel geld heeft verkocht aan een groot bedrijf. 

Een felbegeerde vrijgezel?

Toch niet want Eric moet nog het 'vriendinnetjesprobleem' oplossen. Minder eenvoudig dan het lijkt, want hij is computernerd en introvert. Een kind van gescheiden ouders dat eenzaam is en zijn heil  zoekt in programmeren. De digitale wereld is voor hem hanteerbaarder dan de 'echte' wereld. 

Op de middelbare school raakt hij verbluft door de eindeloze verscheidenheid aan meisjes. Hij begint gegevens te verzamelen, 'data' die hij bijhoudt in een speciaal schriftje. Tot op een dag zijn schriftje wordt ontdekt en vernedering zijn deel is.

En dan leert hij op een feestje Maya kennen, een jonge journaliste, met wie hij een relatie aangaat. Hij verneemt over haar problemen met haar vader, die al vroeg weduwe werd, en haar seksueel misbruikt heeft toen ze nog thuis woonde. Tenminste, dit is wat Maya zich meent te herinneren. Wanneer Eric de vader leert kennen, is er bij hem twijfel. De liefde benadert hij als een computerprogramma: analyserend. Toch blijkt het menselijke hart moeilijker te doorgronden dan alle software van Silicon Valley.

Wat is waar en wat niet? Hoe kun je de herkennen wat waar is?

Onder de oppervlakte gaat het boek ook over informatie en de betrouwbaarheid ervan, over ons geheugen en het falen er van, over menselijke en kunstmatige intelligentie.

Steeds met de nodige zelfspot geschreven.

'Ik was mijn gezicht in de badkamer, gorgel, en werp een keurende blik op mijn spiegelbeeld. In de spiegel kijken is altijd een teleurstelling (vreemd eigenlijk, dat sommige dingen áltijd een teleurstelling blijven opleveren, hoe vaak je ze ook herhaalt - je zou toch denken dat je je verwachtingen omlaag leert schroeven tot ze stroken met de werkelijkheid), maar vandaag is het nog teleurstellender dan anders. Mijn huid is vaalbleek en mijn haar ligt in een platte, futloze wanorde op mijn hoofd. Maar het echte probleem is het gezicht zelf. Als we zeggen dat iemand een grote neus heeft, hebben het meestal over de derde dimensie, de mate waarin de neus vooruitsteekt, de wereld in, maar mijn neus is vooral groot in de eerste twee dimensies, de x- en y-coördinaten, wat zo zijn weerslag heeft op de resterende ruimte aan weerszijden van de neusvleugels. Dit is het meest in het oog springende symptoom van een fundamenteler probleem: mijn gezicht kampt met een ernstig ruimtegebrek. Als kind waren mijn gelaatstrekken nog redelijk terughoudend, maar na de puberteit kregen ze expansionistische neigingen en drongen steeds verder het neutrale gebied binnen. Terwijl ik het slagveld overzie...'

Hilarisch, niet? 

Een heerlijk debuut steeds met de nodige zelfspot.