Een aangrijpende roman over de jaren van eenzame rouw na de dood van haar geliefde. De worsteling om overeind te blijven terwijl de wereld om je heen instort.

Anna Threes (Threes Anna Schreurs, 1959) reist met haar succesvolle theatergroep Dogtroep waarvan zij de artistiek leider is, de wereld rond. Ze geven voorstellingen op sneeuwvlaktes en in kerken, in het water en onder water, in een land in oorlog en een land in euforie, in fabriekshallen en in een koninklijk theater. Ze is gepassioneerd en heeft een wereld gemaakt waarin ze doet wat ze wil en ze samen is met haar crew die als familie voor haar is en waarin haar vriend lichttechnicus is.

Tot op een dag haar hele wereld op zijn kop wordt gezet. Door een tragisch verdrinkingsongeval komen haar man Luca en Dieter, hun vriend en hoofdacteur, om in Frankrijk.

'Je bent dood, zeggen ze.

Ik geloof het niet.'

Daarna volgen vijf moeizame jaren van eenzaamheid, haar eigen weg moeten vinden, het moeizame maken van haar eerste film The Bird can't Fly - die in 2007 in première ging en verschillende prijzen won - en het uiteenvallen van het theatergezelschap Dogtroep.

Het boek is een heel openhartig en eerlijk verhaal over de verwarrende gevoelens van rouw, energie hebben en geen energie hebben, verdriet dat als golven opkomt en dan weer verdwijnt, bang om alleen te zijn, seksuele verlangens die haar zeer verwarren. De titel 'De kus van de weduwe' is een verwijzing naar die verwarrende seksuele verlangens. In Zuid-Afrika gaat ze op zoek naar haar eigen pijn, verdriet en dood bij andere gewone mensen. Daarna reist ze naar Bombay in Indië omdat ze al ideeën heeft voor een tweede film.

De eerlijke openheid maken van haar romandebuut een heel mooi boek.

Het boek is niet in chronologische volgorde geschreven en bestaat uit korte fragmenten die uit dagboeken lijken te komen.

Het is een boek vol emotie van een gepassioneerde vrouw die vastbesloten is verder te gaan met haar leven.

Het is een boek om zonder haast en langzaam te lezen.

De korte zinnen stoorden mij soms bij het lezen. Het is bedoeld om keihard binnen te komen bij de lezer. Ook de korte fragmenten vond ik soms storend. Daardoor had ik niet het gevoel echt in het verhaal te zitten, het is soms te springerig, te verbrokkeld. Een klassieke roman is het zeker niet. Maar alle fragmenten samen geven een mooi beeld: eerlijk en rauw.
De nummers bovenaan de fragmenten zijn de dagen vanaf het bericht van het tragisch ongeval.

Ondertussen heeft de schrijfster verschillende romans en speelfilms op haar naam staan.

Na het lezen van haar debuutboek De kus van de weduwe wil ik de film The Bird can't fly zeker zien. Ik verwacht geen gewone filmprent maar iets met meer theatrale kenmerken.

Neem een kijkje op haar webblog:

Zinnen die ik mooi vond

'Het gezamenlijke rouwproces lijkt voorbij. Voor verdriet is geen plek meer, terwijl het in mijn hoofd juist harder ruist dan ooit tevoren.
Ik vecht tegen iets waarvan ik niet kan winnen, een wereld die steeds gewoner doet, die lijkt te vergeten dat jij dood bent.'

'Ik moet iets doen waar ik helemaal niet van houd: zomaar kletsen met mensen. Ik moet het doen want als ik alleen ben met mezelf word ik gek, en met anderen word ik dat ook.'

'Ik kook elke dag. Dat helpt.'

'De afstand tot jou wordt steeds groter.'

'Ze wil haar film plaats- en tijdloos maken omdat het gaat over de pijn van de wereld, om verdriet. Het gaat niet om Zuid-Afrika. Pijn en verdriet is een verhaal van alle tijden en plaatsen.'

'Ik weet nog dat ik altijd op zoek ben naar datgene waar ik zelf naar zoek: in Zuid-Afrika probeerde ik te begrijpen wat dood was, in Bombay probeer ik te begrijpen wat liefde is.'

'Ik kan hier niet denken. Ik ben alleen maar ogen, neus, mond en oren.'

Op 3/11/2019, bijna een jaar na het schrijven van deze recensie heb ik The Bird can't fly eindelijk gezien. Wat een film! Verwacht geen Hollywoodproductie maar een alternatieve film die staat als een huis. De productie duurt 87 minuten maar voor leek het vijftien minuten.

Melody, die werkt als kok-patissier in een restaurant, krijgt een schokkend telefoontje: haar dochter June is overleden in het voormalige mijnstadje Fairlands. Melody keer hals over kop terug naar het stadje dat deels begraven ligt onder het oprukkende woestijnzand.

Daar krijgt ze de verrassing van haar leven: haar dochter had een tienjarige zoon River waarvan ze het bestaan niet wist. Hij wordt aan zijn lot overgelaten door zijn vader en Melody wil hem koste wat kost meenemen om hem een normale opvoeding te geven. De vader, haar schoonzoon, een postbode wil hem echter niet laten gaan en hij wil Melody daar zo snel mogelijk weg. Dat hij daar zo zijn eigen redenen voor heeft, wordt later duidelijk in de film. Ondanks het verdriet om de dood van haar dochter, slaagt Melody er geleidelijk aan in om contact te leggen met haar kleinzoon River. Deze film gaat over het gemis aan contact met anderen dat geleidelijk aan plaats maakt voor verbinding en waardevol contact met anderen.

Een eigenzinnige film die mij helemaal mee nam, met prachtige beelden die in combinatie met kleur en geluid vooral een bepaalde sfeer oproepen.

Ze won de prijs voor het Beste Debuut op het Filmfestival in Utrecht. Luister naar dit geluidsfragment 'De avonden' over Threes Anna en haar film The Bird can't fly.