Een luchtig detectiveverhaal waarin een kat voor de clou zorgt. Heerlijk ontspannend om te lezen.

Soms heb ik behoefte om iets luchtiger te lezen en dan kies ik voor één van de dertig boeken uit de populaire detective reeks 'De kat die...' van Lilian Jackson Braun.

De vijftigjarige journalist James Mackintosh Qwilleran - Qwill voor de vrienden - is de sympathieke hoofdpersoon in de reeks 'De kat die...' samen met zijn twee Siamese katten Koko en Yum Yum.

Qwill is een krantenverslaggever en misdaadjournalist. Hij wordt erfgenaam van het Klingenschoenfortuin en verhuist daarna naar een kleine stad Pickax, Moose County '600 mijlen ten noorden van alles'.

In dit boek huurt hij in Moose County een herenhuis van Euphonia Gage. Al snel ontdekt hij samen met een van zijn twee trouwe Siamezen, Koko, een groot aantal kasten, volgepropt met oude troep van jaren her. Maar wat aanvankelijk rommel lijkt, blijkt iets heel bijzonders te zijn...

Dan slaat Euphonia Gage, die in Florida woont, de hand aan zichzelf. Waarom zou iemand die zo gelukkig en vol levenslust was zelfmoord plegen? En wat is het verband tussen de familie Gage en de aardappelboer Gil Inchpot die met een schotwond in zijn hoofd dood wordt aangetroffen?

Qwill en zijn Siamese katten onthullen een familiegeheim.

Ik lees graag boeken uit deze reeks. Ze zijn luchtig geschreven door iemand die duidelijk van katten houdt en hun gewoonten en gedragingen goed kent. Het alledaagse leven van Qwill in het kleine stadje neemt een belangrijke plaats in in het boek en tegelijk lost hij ook één of meerdere moorden op. Het is spannend en leest rustig verder. 

In dit boek komt een toneelopvoering voor van een zware brand in 1869, een huwelijksfeest, de ogenschijnlijke zelfmoord van een levenslustige oude weduwe, de vermissing van een aardappelboer uit de streek, de zwaarste sneeuwstorm in de geschiedenis van het stadje, de kerstdagen.

Heerlijk ontspannend om te lezen.

Over de schrijfster

Lilian Jackson Braun werd geboren in 1916.

Ze werkte jarenlang als editor voor de Detroit Free Press. Hoewel ze al van jongs af aan verhalen schreef, begon ze pas op latere leeftijd met het schrijven van kattenverhalen.

Aanleiding hiervoor was de val van haar 2 jaar oude Siamese kat Koko uit een raam op de 10e verdieping van de flat waar ze woonde, die hij niet overleefde. Volgens buren was de kat geduwd. Om het verdriet te verwerken, schreef Lilian het verhaal "De misdaad van Madame Phloi", waarin een kat wraak neemt op de buurman die haar zoontje heeft vermoord.

Het verhaal werd gepubliceerd in Ellery Queen's Mystery Magazine en Lilian werd gevraagd om nog meer kattenverhalen te schrijven.
Uiteindelijk werd haar gevraagd een detective te schrijven, waarin een kat een belangrijke rol speelde. Dit was het begin van de "De kat die..."-serie, waarin Jim Qwilleran samen met zijn Siamese katten Koko en Yum Yum mysteries oplost.

Sinds haar pensionering hield zij zich fulltime bezig met het schrijven van nieuwe boeken. Zij overleed op 4 juni 2011 in North Carolina, Amerika, waar zij samen met haar man Earl Bettinger woonde. Zij heeft het laatste boek uit de serie, "The Cat Who Smelled Smoke", helaas niet kunnen voltooien.

Ontdek hier de boeken van Lilian Jackson Braun:

https://www.boekbeschrijvingen.nl/braun-lilian/braun.html

Geraadpleegde bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Lilian_Jackson_Braun

DE KAT DIE HET HART OP DE TONG HAD

Dit boek wordt voorafgegaan door De kat die het huis afbrak en gevolgd door De kat die stapelgek werd.

Dit boekje mij nauwelijks bekoren - gelukkig bleek het slechts 142 pagina's te bevatten. Heel springerig geschreven, van de hak op de tak, zeker de eerste dertig pagina's. Ik had heel veel moeite om in het begin het tijdsperspectief te volgen. 

Dat het om het oplossen van een misdaad, een moordzaak gaat, is een zijverhaal, slechts bijzaak, waarbij het heel lang duurt vooraleer het misdaadonderzoek ter sprake komt. Verwacht hier geen spannende ontknoping of moordonderzoek. 

Eerder staat hier de hoofdpersoon Jim Qwilleran centraal en zijn relatie tot zijn twee katten en de veelsoortige personages die Pickax en het naburige stadje Brrr - de naam alleen al - bevolken. Er worden letterlijk tientallen personages opgevoerd waarover dan een beetje achtergrond, familiegeschiedenis of verwantschap wordt meegegeven. Maar dat weinig bijdraagt tot het verhaal en te weinig uitgediept om echte levende personages te gaan worden. 

Na het lezen van de laatste pagina had ik het gevoel 'Brrr'. Nu iets anders.