De eenzaamheid van de priemgetallen

Wat een krachtige roman! Deze vertelling beklijft.

'De eenzaamheid van de priemgetallen is een triomf.' - De Morgen

'Een hartverscheurende vertelling.' - Esta

'Als u maar één boek per jaar leest, kies dan voor dit verhaal.' - Libelle

' Een uitzonderlijk talent.' - Het Parool

Veel lof voor de 318 pagina's tellende debuutroman van Paolo Giordano.

Ik besloot het boek te lezen en sta er helemaal achter. Een schitterend verhaal!

De titel zegt alles

De schrijver van het boek is de Italiaan Paolo Giordano (1982). Hij studeerde af in 2007 in de natuurkunde. Als een wetenschapper (béta) werkt hij aan een promotieonderzoek over de eigenschappen van quark-deeltjes en hij schreef het boek met de gevoeligheid van een alfa.

Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Paolo_Giordano en https://www.parool.nl/recensies/paolo-giordano-de-eenzaamheid-van-de-priemgetallen~a127961/, geraadpleegd op 1/08/2018

Waarover gaat het boek?

We maken kennis met Alice Della Rocca. Ze haat de skilessen die ze verplicht moet volgen van haar dominante, ambitieuze vader die haar prestaties nauwgezet volgt.

'Zo, en vandaag laat je zien wie je bent,' zei hij.

Wie ben ik dan? dacht ze.'

Ze maakt een val tijdens het skiën waardoor ze voor de rest van haar leven mank gaat aan haar linkerbeen. Op 15-jarige leeftijd eet ze te weinig en is mager. Ze haat haar vader. Ze wordt gepest op school en heeft geen vrienden.

'Het kan je niets schelen dat niemand mij leuk vindt,' zei ze, 'dat niemand mij ooit leuk zal vinden.' ...

'Het kan je niets schelen dat je mij voor altijd de vernieling in hebt geholpen,' ging Alice door. ...

'Je weet best dat het jouw schuld is dat ik voor altijd zo ben.'

We leren ook de tweeling kennen Mattia en Michela. Hij is hoogbegaafd, zijn tweelingzusje is zwakbegaafd (ook autistisch?). Als zijn zusje weer eens wat uithaalde toen de tweeling nog klein was, keek hun vader altijd eerst naar Mattia.

'Joost mag weten wat jullie daar in die buik hebben uitgespookt,' zie hij altijd. 'Misschien heb je je zusje wel ernstige schade toegebracht met je getrappel.'

En dan lachte hij, hoewel er niets te lachen viel. ...

Mattia keek omhoog. Hij lachte ook en liet zijn vaders woorden door osmose binnensijpelen zonder ze echt te begrijpen. Hij liet ze onder zijn maag een depot vormen, een dikke, kleverige laag, als het bezinksel van lang gerijpte wijn.

De omgeving (ouders, juf en klasgenootjes) kan niet omgaan met het anders zijn van Michela. Mattia voelt zich verantwoordelijk voor zijn zusje en zijn ouders verwachten dat hij op haar past. De tweeling wordt nooit uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes en Mattia heeft geen vriendjes. Op een dag worden ze toch uitgenodigd voor een feestje. Op weg ernaar toe passeren ze langs het park en Mattia laat Michela in het park achter. Wanneer hij enkele uren later terug komt om zijn zusje op te halen, is ze verdwenen. Ze wordt nooit meer gevonden.

Het schuldgevoel is verpletterend en hij begint zichzelf te snijden.

Hij gaat naar een nieuwe school en daar ontmoet hij Alice. In de grote eenzaamheid vinden beiden elkaar. Beiden herkennen hun eigen eenzaamheid in de ander en zo begint een ongewone vriendschap. Beiden hebben een traumatische jeugd ervaren en in het eenzame gevoel van op zichzelf en alleen zijn waarin ze zich machteloos en verloren voelen, komen ze dichter bij elkaar en krijgen toch nooit echt contact met elkaar.

'De middelbareschooljaren waren een open wond geweest die voor Mattia en Alice zo diep leek dat hij nooit meer zou kunnen helen. Ze waren er met ingehouden adem doorgekomen: hij door de wereld af te wijzen, zij door zich door de wereld afgewezen te voelen, en ze hadden gemerkt dat het niet veel verschil maakte.'

'Ze hadden een gebrekkige, asymetrische vriendschap opgebouwd die bestond uit lange periodes van afwezigheid en veel stilte, een lege, schone ruimte waarin beiden konden ademen, wanneer de schoolmuren zo op hen afkwamen dat het gevoel van verstikking niet meer te negeren viel.'

Mattia beschrijft zichzelf en hun relatie als volgt:

'Priemgetallen zijn alleen deelbaar door 1 en door zichzelf. Ze staan op hun plaats in de oneindige rij natuurlijke getallen, zoals allemaal tussen twee ingeklemd, maar verder uit elkaar dan de andere. Het zijn argwanende, eenzame getallen en daarom vond Mattia ze prachtig. Soms dacht hij dat ze per ongeluk in die rij waren terechtgekomen, dat ze erin vastzaten als pareltjes in een parelsnoer.'

'Maar op andere momenten vermoedde hij dat ook zij misschien net zo hadden willen zijn als de andere, gewone getallen, maar dat ze daar om de een of andere reden niet toe in staat waren.'

Alice en Mattia zijn net als paren van priemgetallen die vlak bij elkaar staan, zo goed als naast elkaar zelfs, maar ertussen staat altijd een even getal dat ze belet elkaar echt te raken.

Andere mensen zagen als eersten wat Alice en Mattia pas jaren later zouden begrijpen.

'Ze hadden iets dromerigs over zich, alsof ze van ver kwamen, een plek die alleen zij kenden.'

Mattia gaat naar de universiteit en begint aan een abstracte studie wiskunde want zijn passie zijn getallen. Alice vlucht in de fotografie. Ze verliezen elkaar uit het oog.

Zestien jaar later komen ze weer samen en gaan ze weer uit elkaar. Ze raken elkaar maar komen niet echt samen en zo wordt het geen happy end.

Zinnen die ik mooi vond:

'Maar het schuldgevoel plensde als een stortbad vuil water over hem heen. Het sijpelde onder zijn huid en kroop tussen zijn ingewanden, waardoor alles langzaam verrotte, zoals binnendringend vocht de muren van oude huizen aanvreet.'

'Mattia bedacht dat het helemaal niet leuk was om zijn hoofd te hebben. Hij zou het graag afschroeven en inruilen voor een ander hoofd, of voor een koektrommel, als die maar licht en leeg was. Hij deed zijn mond open om te antwoorden dat je speciaal voelen de ergste kooi is die je om je heen kunt bouwen, maar hij zei niets.'