Camino

Een humoristische feelgoodroman over familie, liefde en het leven.

Wie kom je tegen op weg naar Santiago?

'Er komt een moment dat je moet vertrekken, zelfs als je bestemming niet vastligt.       

                                                                          Tennisse Williams

Graeme Simsion en zijn vrouw Anne Buist - beiden schrijvers - maakten de tocht van Cluny naar Santiago de Compostela, en ze besloten samen een roman te schrijven over deze ervaring.

'De inspiratie voor dit boek vormden de mensen die met ons wandelden, die ons gastvrij ontvingen en die de pelgrimsroute markeren en onderhouden. We hopen dat het verhaal anderen inspireert om ook voettochten te gaan maken.'

Op mij had het boek zeker die uitwerking. Door het lezen van het verhaal kreeg ik veel zin om de voettocht ook te doen.

Het verhaal is in tweevoudig vertelperspectief geschreven. Het eerste hoofdstuk begint met Zoë als de ik-persoon en het volgende hoofdstuk is geschreven vanuit het perspectief van Martin. En zo gaat het drieënzeventig korte hoofdstukken door met op het einde een epiloog van Martin en één van Zoë.

Zoë Witt is een kunstlerares die in Los Angeles woont, haar huis achter zich laat, de deur voor de laatste keer dichtslaat en naar Frankrijk vliegt: luchthaven Charles de Gaulle. En vandaar naar Cluny. Ze gaat wandelen omdat ze het gevoel heeft dat ze het contact met het universum kwijt geraakt is. Monsieur Chevalier geeft haar advies:

'Aan het einde van de reis zul je vinden wat je bent kwijtgeraakt.'

Ze vertrekt vandaag. 'Als je nu niet vertrekt, wanneer dan wel? En als jij niet gaat, wie dan wel?'

Zoë moet voor zichzelf zorgen en de tijd nemen om de dood van haar man Keith te verwerken. Haar twee dochters zijn het huis uit en ze is zo goed als blut.

Maarten is een Nederlander en ambtenaar, zijn baan was wegbezuinigd en hij verwachtte niet meer aan de slag te kunnen. Martin maakt een beter karretje voor hem. Hij is docent bij ENSAM, de École Nationale Supérieure d' Arts et Métiers. Zijn contract bij de ENSAM loopt half februari af. Hij wil zijn financieën weer blijvend op de rails krijgen en het ontwerpen van een nieuw karretje is zijn beste kans om geld te verdienen. En de beste proefpersoon om het te testen, onderweg te repareren of te verbeteren en de resultaten aan potentiële investeerders door te geven, is hijzelf.

Zoë

'En ik besefte dat dit een heel rustige reis zou worden. In de natuur zou ik in mijn eentje alle tijd krijgen voor mijn gedachten, gevoelens en herinneringen.

We waren heel verschillend geweest, Keith en ik, maar we waren elkaar gaan begrijpen en hadden met die verschillen leren omgaan.'

Haar eerste nacht op de Camino brengt ze door in een donker, koud Frans kerkje. Met haar jakobsschelpje zou ze waarschijnlijk wel tot in Spanje komen, maar als ze comfortabel wilde slapen, zal ze toch het een en ander moeten plannen.

Martin

Martin Eden uit Sheffield had geen magische jakobsschelp bij zich. In plaats daarvan heeft hij goed doordachte plannen gemaakt. Martin gaat op reis als een echte survival. Wandelkleding, kampeerspullen, toilettas en EHBO-tasje, laptop en GSM met GPS. In plaats van een rugzak neemt hij zijn zelf gemaakt karretje mee dat hij trekt.

Hij verlaat zijn lege appartement op dinsdagochtend. Hij manoeuvreert het karretje naar beneden en maakt de zijsteunen vast aan zijn heupriem. Hij wandelt weg over de hoofdstraat van Cluny - zonder baan, zonder banden en zonder schulden. Hij is gescheiden van zijn ex-vrouw Julia met wie hij in een vechtscheiding ligt en hij heeft geen contact met zijn dochter Sara.

Alles wat hij bezit trekt hij achter zich aan in de richting van Santiago de Compostela. Toen hij een steil pad oploopt, krijgt hij het gevoel dat hij zich prima kan redden en dat zijn leven plezierig eenvoudig is geworden. Het is een gevoel dat lange tijd aan zijn leven had ontbroken.

Hij loopt de Camino om financiële redenen, maar het blijft natuurlijk ook een persoonlijke uitdaging. Negentienhonderd kilometer wandelen en bagage voorttrekken is een stevige fysieke inspanning.

Wie kom je tegen op weg naar Santiago?

Onderweg komen Zoë en Martin allerlei mensen tegen met wie ze samen een kort tijdje optrekken, wandelen en waarna hun wegen dan weer scheiden om sommigen later weer tegen te komen.

Zoë ontmoet Bernhard, een vijfentwintig jarige jongeman uit Duitsland. Hij had in zijn eentje vijfhonderd kilometer gelopen vanaf zijn huis in Stuttgart na een ruzie met zijn vader over politiek, levensstijl en zijn afkeer van burgerlijkheid. Ze besluiten samen te wandelen. Hij is intelligent en goed geïnformeerd. En wat voor Zoë belangrijk is: het is een jongen die al weken ervaring heeft met goedkoop reizen.

Ook Martin ontmoet Bernhard en gedeelten van de dag wandelen ze samen. Hij vind Bernhard een betweter en ongemanierd.

Dan is er nog Maarten uit Nederland, Margarida, Renata, Paola en Fabiana uit Brazilië, Amaury de fotograaf, Heike en Monika uit Zwitserland, Ed Walker uit Houston, een Amerikaan en Torben een Deense wandelaar.

Het is grappig om te lezen hoe de hoofdpersonages Zoë en Martin elkaar bezien en dingen die de ander doet of zegt totaal totaal verschillend interpreteren. Zo doen ze dat ook met de mensen die ze ontmoeten.

En terwijl Zoë en Martin worstelen met de natuur, de cultuur en de mensen onderweg, ontdekken ze dat ze elkaar meer te bieden hebben dan verwacht. Dit is heel voorspelbaar in het boek. Maar voor ze kunnen ontdekken of hun levens ook ná de Camino met elkaar verbonden zullen blijven, moeten ze eerst hun eigen verleden in de ogen kijken.

Wat willen ze meenemen en wat laten ze achter?

Dit boek gaat ook over het afschudden van onnodige lasten in het leven. Het is toch vooral een grappig, geestig en lief boek.

De kaart vooraan in het boek waarop de verschillende pelgrimsroutes staan getekend is heel handig en heb ik tijdens het lezen verschillende malen geraadpleegd.

Zinnen die ik mooi vond:

'Midlife is boven aan de ladder komen en ontdekken dat die tegen de verkeerde muur staat.' Joseph Campbell

'De natuur is altijd gehuld in de kleuren van de geest.'

'Zoë geloofde best dat moderne pelgrims eerder spiritueel dan religieus waren, maar de katholieke overblijfselen bleven een vast onderdeel van de tocht.'

'De laatste twee weken had ik troost gevonden in de eenvoud van mijn dagelijkse routine.'

'De Camino speelde zich af op een andere golflengte dan de rest van het leven, maar iets in me genoot van het verschil en omarmde het als een vriend die ik lange tijd kwijt was geweest.'

'Ik wilde dit doen om mezelf te vinden.'

'Eeuwen van gezang, dienstbaarheid en toewijding aan iets wat veel groter was dan een eenentwintigste-eeuwse materialisme hadden een vredige sfeer gecreëerd waarvan zelfs de muren doordrongen waren. Al mijn bezwaren tegen religie vielen hier weg. De stilte en de soberheid waren op een vreemde manier een troost voor me, en ik leek naar een bepaald inzicht toe te groeien.'

Enkele woorden

Camino: pelgrimsroute naar Santiago de Compostella

een credential: pelgrimspaspoort. Het is een soort stempelkaart waarin de pelgrim stempels verzamelt van bijvoorbeeld pelgrimsherbergen, om te kunnen laten zien waar hij geweest is.

hostels: bieden budgetgerichte, sociale accomodatie waar gasten een bed meestal een stapelbed in een slaapzaal kunnen huren en een badkamer, een lounge en soms een keuken kunnen delen.